ازاینکه برکوچک ترهابزرگی کردم...ازاینکه به یادهمه بودم به غیرازتو...ازاینکه کا ربر دیگران را به رخشان کشیدم.... از اینکه زبانم گفت بفرمایید ولی دلم گفت نه.... از اینکه در حال سخن گفتن کسی بی اعتنا بودم...از اینکه نشان دادم کاره ای هستم در حالیکه... از اینکه جایی حق با من نبود اما لجبازی نمودم.. از اینکه صدایم زدند اما خودم را به نشنیدم زدم .... از اینکه ایمانم به بندگانت بیشتر از ایمان به تو بود...ازاینکه غذاخوردنم هرگزترک نشدولی نمازم قضاشد...ازاینکه معذرت خواستن برایم مشکل بودوانجام ندادم...ازاینکه تظاهربه دانستن مطلبی کردم که اصلاآن رانمی دانستم...ازاینکه ازاینکه رسواشدن دردنیابرایم مشکل ترازرسواشدن درآخرت بود...ازاینکه موقع انجام گناه ازیک طفل خجالت کشیدم وازتوشرم ننمودم...ازاینکه حاضرنشدم بگویم نمی دانم حتی درلحظه ای که نادانیم برملاشد...ازاینکه آن قدرکه به فکرآراستگی ظاهرخودبودم به آراستگی باطن نپرداختم...ازاینکه دیگران رابه کسی خنداندم درحالیکه...ازاینکه سعی داشتم کاربدم رادرحضور جمعی توجیه کنم بااینکه می دانستم غلط است...ازاینکه برای ارضاء نفسم آنقدرازکسی سوال کردم تااینکه نمی دانم رااززبانش بیرون کشیدم...ازاینکه درهمه چیزوهمه جا بامحاسبه دقیق سروکارداشتم ولی به حساب نفس خویش نرسیدم...ازاینکه...
الهی!به مادیده بصیرت عنایت کن ومارادرشناخت عیوب خویش یاری فرما!
من این مطلب رابرای شروع کارخودگذاشتم وانشالله دیگران ازاین مطلب بهرببرند.
